Search Results

Η Ελλάδα κάνει ένα αποφασιστικό βήμα στο μέλλον του διαστήματος με την επιτυχημένη εκτόξευση του πρώτου ελληνικού μικροδορυφόρου! Ο δορυφόρος κατασκευάστηκε στο πλαίσιο του προγράμματος “Mission Hellas Sat – nCUBE” , από φοιτητές και ερευνητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, αποδεικνύοντας πως η ελληνική τεχνογνωσία και η καινοτομία μπορούν να ανταγωνιστούν διεθνώς. Η εκτόξευση πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουνίου από το Cape Canaveral της Φλόριντα, με πύραυλο της SpaceX (αποστολή Transporter-11). Ο μικροδορυφόρος έχει διαστάσεις μόλις 10x10x10 εκ. και αναμένεται να συμβάλει στην παρακολούθηση της ατμόσφαιρας, στην υποστήριξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων, αλλά και στην τεχνολογική εκπαίδευση της επόμενης γενιάς μηχανικών. Πρόκειται για μια ιστορική στιγμή για την ελληνική διαστημική κοινότητα και ένα σημαντικό ορόσημο για τη συμμετοχή της χώρας στον ταχέως αναπτυσσόμενο τομέα των μικροδορυφόρων και της νέας διαστημικής βιομηχανίας. Με τέτοιες πρωτοβουλίες, η Ελλάδα ενισχύει τη θέση της στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χάρτη της καινοτομίας. 👉 Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερα νέα από το ελληνικό διάστημα!

Κάθε αρειανός χρόνος (ο οποίος διαρκεί 686,98 γήινες ημέρες), ο Κόκκινος Πλανήτης βιώνει περιφερειακές αμμοθύελλες που συμπίπτουν με το καλοκαίρι στο νότιο ημισφαίριο. Κάθε τρία αρειανά χρόνια (πέντε και μισό γήινα έτη), αυτές οι θύελλες μεγαλώνουν τόσο ώστε να καλύπτουν ολόκληρο τον πλανήτη και είναι ορατές από τη Γη. Αυτές οι θύελλες αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για τις ρομποτικές αποστολές, προκαλώντας ηλεκτροστατικές καταιγίδες που μπορούν να επηρεάσουν τα ηλεκτρονικά συστήματα και να συσσωρεύσουν σκόνη στους ηλιακούς συλλέκτες. Το 2018 και το 2022, το ρόβερ Opportunity και το στατικό όχημα InSight χάθηκαν αφού οι αμμοθύελλες τους εμπόδισαν να συλλέξουν αρκετή ενέργεια για να παραμείνουν λειτουργικά. A dust storm spreads over the surface of Mars in 2018. Credit: ESA/DLR/FU Berlin Αλλά τι γίνεται με τις επανδρωμένες αποστολές; Στις επόμενες δεκαετίες, η NASA και η Κινεζική Υπηρεσία Επανδρωμένου Διαστήματος (CMS) σχεδιάζουν να στείλουν αστροναύτες και ταϊκοναύτες στον Άρη. Αυτές οι αποστολές θα περιλαμβάνουν μήνες επιφανειακών επιχειρήσεων και αναμένεται να κορυφωθούν με τη δημιουργία μακροχρόνιων κατοικιών στην επιφάνεια. Σύμφωνα με νέα έρευνα της Ιατρικής Σχολής Keck του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας (USC), οι αρειανές αμμοθύελλες μπορούν δυνητικά να προκαλέσουν αναπνευστικά προβλήματα και αυξημένο κίνδυνο ασθενειών, καθιστώντας τις έναν ακόμη κίνδυνο για την υγεία που οι διαστημικές υπηρεσίες πρέπει να προετοιμαστούν. Η έρευνα ηγήθηκε από τον Δρ. Ιατρικής Justin L. Wang στο USC, μαζί με αρκετούς συναδέλφους του από την Ιατρική Σχολή Keck. Συμμετείχαν επίσης ερευνητές από το Κέντρο Διαστημικής Ιατρικής του UCLA, το Τμήμα Αεροδιαστημικής Μηχανικής Ann και HJ Smead και το Εργαστήριο Ατμοσφαιρικής και Διαστημικής Φυσικής στο UC Boulder, καθώς και το Γραφείο Απόκτησης και Συντήρησης Αστροϋλικών στο Διαστημικό Κέντρο Johnson της NASA. Το άρθρο που περιγράφει τα ευρήματά τους δημοσιεύθηκε στις 12 Φεβρουαρίου στο περιοδικό GeoHealth. Η αποστολή επανδρωμένων αποστολών στον Άρη παρουσιάζει πολλές προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένων των λογιστικών και των κινδύνων για την υγεία. Τα τελευταία 20 χρόνια, η μικρότερη απόσταση μεταξύ Γης και Άρη ήταν 55 εκατομμύρια χιλιόμετρα (34 εκατομμύρια μίλια), ή περίπου 142 φορές η απόσταση μεταξύ της Γης και της Σελήνης. Αυτό συνέβη το 2003 και ήταν η πλησιέστερη απόσταση των δύο πλανητών σε πάνω από 50.000 χρόνια. Χρησιμοποιώντας συμβατικές μεθόδους, θα χρειαστούν έξι έως εννέα μήνες για να γίνει ένα ταξίδι μονής κατεύθυνσης, κατά τη διάρκεια του οποίου οι αστροναύτες θα βιώσουν φυσιολογικές αλλαγές λόγω της μακροχρόνιας έκθεσης σε μικροβαρύτητα. Αυτές περιλαμβάνουν μυϊκή ατροφία, απώλεια οστικής πυκνότητας, εξασθενημένο καρδιαγγειακό σύστημα κ.λπ. Επιπλέον, μια αποστολή επιστροφής θα μπορούσε να διαρκέσει έως και τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων οι αστροναύτες θα περάσουν τουλάχιστον ένα χρόνο ζώντας και εργαζόμενοι στη βαρύτητα του Άρη (36,5% αυτής της Γης). Υπάρχει επίσης ο κίνδυνος αυξημένης έκθεσης σε ακτινοβολία που θα βιώσουν οι αστροναύτες κατά τη διάρκεια των μεταβάσεων και ενώ εργάζονται στην επιφάνεια του Άρη. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης οι δυνητικές επιπτώσεις στην υγεία που προκαλούνται από την έκθεση στο αρειανό ρεγόλιθο. Όπως περιέγραψε ο Wang στο Universe Today μέσω email: «Υπάρχουν πολλά δυνητικά τοξικά στοιχεία στα οποία οι αστροναύτες θα μπορούσαν να εκτεθούν στον Άρη. Το πιο κρίσιμο είναι η αφθονία της σκόνης πυριτίου, καθώς και της σκόνης σιδήρου από βασάλτη και νανοφασικό σίδηρο, και τα δύο από τα οποία είναι αντιδραστικά στους πνεύμονες και μπορούν να προκαλέσουν αναπνευστικές ασθένειες. Αυτό που καθιστά τη σκόνη στον Άρη πιο επικίνδυνη είναι ότι το μέσο μέγεθος των σωματιδίων σκόνης στον Άρη είναι πολύ μικρότερο από το ελάχιστο μέγεθος που η βλέννα στους πνεύμονές μας μπορεί να αποβάλει, οπότε είναι πιο πιθανό να προκαλέσουν ασθένεια.» Κατά τη διάρκεια της εποχής του Apollo, οι αστροναύτες ανέφεραν ότι το σεληνιακό ρεγόλιθο κολλούσε στις διαστημικές στολές τους και προσκολλούσε σε όλες τις επιφάνειες μέσα στο διαστημόπλοιο. Με την επιστροφή τους στη Γη, ανέφεραν επίσης φυσικά συμπτώματα όπως βήχα, ερεθισμό του λαιμού, δακρύρροια και θολή όραση. Πρέπει λοιπόν οι αστροναύτες να ανησυχούν; Όχι ακόμα. Η σκόνη του Άρη είναι μια πρόκληση, αλλά όχι ανυπέρβλητο εμπόδιο. Με την κατάλληλη τεχνολογία και προετοιμασία, οι εξερευνητές του διαστήματος θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν αυτό το σκονισμένο μυστήριο. Ο Κόκκινος Πλανήτης μας καλεί – και είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε, ακόμα και με λίγη σκόνη στις μπότες μας!

Ένα συναρπαστικό σεληνιακό εγχείρημα προγραμματίζεται για το επόμενο έτος, με την αποστολή τριών ρόβερ που θα επιδείξουν ικανότητες αυτόνομης εξερεύνησης στη Σελήνη. Αυτά τα ρόβερ, γνωστά ως CADRE (Cooperative Autonomous Distributed Robotic Exploration), θα συνεργαστούν μεταξύ τους και με έναν απομακρυσμένο σταθμό βάσης, παρουσιάζοντας μια νέα προσέγγιση στην εξερεύνηση του σεληνιακού τοπίου. A CADRE rover is inspected, ahead of shipment for launch. Credit: NASA/JPL Τα τρία ρόβερ CADRE, καθένα με μέγεθος μικρής βαλίτσας, αναπτύχθηκαν στο Εργαστήριο Αεριώθησης της NASA (JPL) στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια. Προγραμματίζεται να εκτοξευθούν από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι στη Φλόριντα με πύραυλο Falcon 9 της SpaceX, στο πλαίσιο της αποστολής IM-3 της εταιρείας Intuitive Machines, στα τέλη του 2025 ή στις αρχές του 2026. Ο προορισμός τους είναι η μυστηριώδης περιοχή Reiner Gamma στον Ωκεανό των Καταιγίδων, στην ορατή πλευρά της Σελήνης. Η αποστολή αυτή θα αποτελέσει ορόσημο, καθώς θα είναι η πρώτη φορά που πολλαπλά ρόβερ θα συνεργαστούν αυτόνομα για την εξερεύνηση της σεληνιακής επιφάνειας. Εξοπλισμένα με κάμερες και ραντάρ διείσδυσης εδάφους, τα ηλιακά ρόβερ θα επιχειρήσουν για μία σεληνιακή ημέρα (14 γήινες ημέρες), από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου, συλλέγοντας δεδομένα και χαρτογραφώντας την περιοχή. Η περιοχή Reiner Gamma παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω των χαρακτηριστικών "σεληνιακών στροβίλων" και των τοπικών μαγνητικών ανωμαλιών της. Η κατανόηση αυτών των φαινομένων μπορεί να προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για τη γεωλογία και την ιστορία της Σελήνης. Εκτός από τα ρόβερ CADRE, η αποστολή IM-3 θα μεταφέρει και άλλα επιστημονικά όργανα, όπως το Lunar Vertex, μια συνδυασμένη αποστολή προσεδάφισης και ρόβερ που θα μελετήσει τις μαγνητικές ανωμαλίες της περιοχής Reiner Gamma, καθώς και το Lunar Space Environment Monitor (LUSEM) του Κορεατικού Ινστιτούτου Αστρονομίας και Διαστημικών Επιστημών, που θα παρακολουθεί το διαστημικό περιβάλλον κοντά στην επιφάνεια της Σελήνης. Η αποστολή CADRE αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό βήμα προς την ανάπτυξη αυτόνομων ρομποτικών συστημάτων για την εξερεύνηση του διαστήματος, ανοίγοντας τον δρόμο για μελλοντικές αποστολές σε άλλους πλανήτες και δορυφόρους.

Οι προετοιμασίες για τη Σεληνιακή Πύλη (Lunar Gateway) προχωρούν με γοργούς ρυθμούς. Οι μηχανικοί της Thales Alenia Space ξεκίνησαν πρόσφατα μια σειρά ελέγχων στον πυρήνα του HALO (Habitation and Logistics Outpost). Αυτή τη στιγμή, το τμήμα βρίσκεται στις εγκαταστάσεις της εταιρείας στο Τορίνο της Ιταλίας και αναμένεται να μεταφερθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο χώρο της Northrop Grumman στο Γκίλμπερτ της Αριζόνα, τον επόμενο μήνα, με αεροσκάφος Antonov AN-124-100. The HALO core module on the move. Credit: Thales Alenia Space. Το HALO αποτελεί τον βασικό πυρήνα της Σεληνιακής Πύλης. Εκτός από περιβαλλοντικούς και αντοχικούς ελέγχους, η ομάδα της Thales Alenia θα εγκαταστήσει βαλβίδες, θα πραγματοποιήσει ελέγχους διαρροών και θα προετοιμάσει την ενσωμάτωση δευτερευουσών δομών στο HALO. Ένα από τα airlock, το Emirates Crew and Science Module, κατασκευάστηκε και παραχωρήθηκε από το Mohammed bin Rashid Space Centre των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Το airlock αυτό θα χρησιμοποιείται για διαστημικούς περιπάτους εκτός της Πύλης. Σε αντάλλαγμα, τα ΗΑΕ θα λάβουν μια θέση αστροναύτη σε αποστολή του προγράμματος Artemis. Η πρώτη συγκόλληση των δακτυλίων και των κυλινδρικών τμημάτων του HALO πραγματοποιήθηκε στην Thales Alenia Space το 2021, σηματοδοτώντας το πρώτο σημαντικό ορόσημο για τη συναρμολόγηση της κύριας δομής του module. Η Northrop Grumman έλαβε συμβόλαιο ύψους 935 εκατομμυρίων δολαρίων το 2021 για την ανάπτυξη του HALO. Ο προϋπολογισμός της NASA για το οικονομικό έτος 2025 προβλέπει πάνω από 817 εκατομμύρια δολάρια για τη συνεχιζόμενη κατασκευή της Σεληνιακής Πύλης. Τι Ακολουθεί για το HALO και τη Σεληνιακή Πύλη «Για να διασφαλιστεί ότι όλος ο εξοπλισμός πτήσης είναι έτοιμος να υποστηρίξει την αποστολή Artemis IV—την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στη Σεληνιακή Πύλη—η NASA στοχεύει στην εκτόξευση του HALO και του Power and Propulsion Element το αργότερο έως τον Δεκέμβριο του 2027», δήλωσε η Laura Rochon από το Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Johnson της NASA. «Αυτά τα modules θα εκτοξευθούν μαζί με πύραυλο SpaceX Falcon Heavy και θα περάσουν περίπου ένα χρόνο ταξιδεύοντας χωρίς πλήρωμα σε σεληνιακή τροχιά, παρέχοντας επιστημονικά δεδομένα για την ηλιακή και βαθιά διαστημική ακτινοβολία κατά τη διάρκεια του ταξιδιού». Μόλις το module φτάσει στις εγκαταστάσεις της Northrop Grumman στην Αριζόνα, θα υποβληθεί σε περαιτέρω δοκιμές και ενσωμάτωση με το προωθητικό στάδιο πριν από την εκτόξευση. Ως ένα από τα τέσσερα πιεσμένα modules, το HALO θα υποστηρίζει το πλήρωμα, πειράματα και εσωτερικά και εξωτερικά φορτία. Η Σεληνιακή Πύλη θα λειτουργεί ως σημείο εκκίνησης, υποστηρίζοντας την έρευνα στη Σελήνη και τα πληρώματα στην επιφάνειά της. Ένα μεγάλο πλεονέκτημα της Πύλης είναι ότι θα λειτουργεί ως επαναχρησιμοποιήσιμο «κέντρο ελέγχου» για αποστολές στη Σελήνη, επιτρέποντας μεγαλύτερες παραμονές στην επιφάνειά της. Ένας Διαστημικός Σταθμός Βαθέος Διαστήματος Όπως και ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός, η Σεληνιακή Πύλη είναι ένα διεθνές εγχείρημα. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) σχεδιάζει το Lunar Link (μέρος της ευρύτερης πρωτοβουλίας LunaNet DTN της ESA) για τον σταθμό. Ο Καναδικός Οργανισμός Διαστήματος (CSA) παρέχει έναν ρομποτικό βραχίονα, το Small Orbital Replacement Unit Robotic Interface. Η Πύλη θα έχει περίπου το ένα πέμπτο του μεγέθους και του όγκου του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Σε αντίθεση με τον μόνιμα επανδρωμένο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, η Πύλη θα φιλοξενεί προσωρινές αποστολές και θα περνά μεγάλο μέρος του χρόνου της σε αυτόνομη λειτουργία. «Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της διαστημικής έρευνας σε χαμηλή τροχιά γύρω από τη Γη για περισσότερες από δύο δεκαετίες», αναφέρει η Rochon. «Η Σεληνιακή Πύλη επεκτείνει αυτή την κληρονομιά στο περιβάλλον του βαθέος διαστήματος. Η Πύλη θα λειτουργεί σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη, όπου η ακτινοβολία είναι μεγαλύτερη λόγω της έλλειψης προστατευτικής ασπίδας.

Ορισμένοι δορυφόροι του Ηλιακού μας Συστήματος έχουν γίνει ελκυστικοί στόχοι στην αναζήτηση ζωής. Υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι ορισμένοι από αυτούς διαθέτουν ωκεανούς κάτω από στρώματα πάγου, οι οποίοι είναι θερμοί και πλούσιοι σε προβιοτική χημεία. Το διαστημικό σκάφος Europa Clipper της NASA κατευθύνεται προς τον δορυφόρο του Δία, την Ευρώπη, ενώ το Jupiter Icy Moons Explorer (JUICE) της ESA προορίζεται επίσης για το σύστημα του Δία, με σκοπό την εξερεύνηση των παγωμένων δορυφόρων του. Ενώ η ύπαρξη ωκεανού στην Ευρώπη γίνεται ευρέως αποδεκτή, υπάρχει μεγαλύτερη αβεβαιότητα για τους άλλους γαλιλαϊκούς δορυφόρους. Ωστόσο, νέα στοιχεία υποδεικνύουν ότι η Καλλιστώ είναι επίσης πολύ πιθανό να είναι ένας δορυφόρος με ωκεανό. Η Καλλιστώ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος δορυφόρος του Δία, ο τρίτος μεγαλύτερος δορυφόρος στο Ηλιακό Σύστημα και ο εξώτερος από τους γαλιλαϊκούς δορυφόρους. Τα διαστημικά σκάφη Voyager μας έδωσαν τις πρώτες κοντινές εικόνες της Καλλιστώς το 1979, και το διαστημικό σκάφος Galileo μας παρείχε τις καλύτερες εικόνες και επιστημονικά δεδομένα κατά τη διάρκεια των διελεύσεών του μεταξύ 1996 και 2001. Το Galileo παρείχε τις πρώτες ενδείξεις ότι η Καλλιστώ μπορεί να φιλοξενεί έναν υπόγειο ωκεανό. Η Καλλιστώ έχει διαφορετική εμφάνιση από άλλους πιθανούς δορυφόρους με ωκεανούς, όπως η Ευρώπη και ο Εγκέλαδος του Κρόνου. Η Ευρώπη έχει μια καθαρή, παγωμένη επιφάνεια, ενώ ο Εγκέλαδος έχει μια εξαιρετικά φωτεινή, παγωμένη επιφάνεια με το υψηλότερο άλμπεδο από οποιοδήποτε αντικείμενο στο Ηλιακό Σύστημα. Αντίθετα, η Καλλιστώ έχει μια σκοτεινή, παγωμένη επιφάνεια καλυμμένη με κρατήρες. Ωστόσο, τα στοιχεία για τον ωκεανό της δεν σχετίζονται με την εμφάνιση της επιφάνειάς της ή με οποιονδήποτε ορατό πάγο. Το κύριο στοιχείο που υποστηρίζει την ύπαρξη ωκεανού στην Καλλιστώ προέρχεται από το μαγνητικό πεδίο του δορυφόρου. Σε αντίθεση με το εσωτερικά παραγόμενο μαγνητικό πεδίο της Γης, το μαγνητικό πεδίο της Καλλιστώς είναι επαγόμενο. Αυτό σημαίνει ότι το πεδίο δημιουργείται από τις αλληλεπιδράσεις της Καλλιστώς με τον Δία και το εξαιρετικά ισχυρό μαγνητικό του πεδίο. Για να επάγει η Καλλιστώ ένα μαγνητικό πεδίο, πρέπει να διαθέτει ένα στρώμα αγώγιμου υλικού. Το ερώτημα είναι: είναι αυτό το στρώμα ένας ωκεανός ή κάτι άλλο; Διάφοροι ερευνητές προσπαθούν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα από τότε που το Galileo συνέλεξε τα δεδομένα του. Ένα από τα όργανα του διαστημικού σκάφους ήταν ένα μαγνητόμετρο, ένας τύπος που ονομάζεται Dual-Technique Magnetometer (DTM). Υπάρχουν πολλοί τύποι μαγνητομέτρων, και το καθένα λειτουργεί διαφορετικά. Το DTM του Galileo παρείχε πλεονασμό και επέτρεψε τη διασταύρωση των δεδομένων, αυξάνοντας την ακρίβεια και την αξιοπιστία τους. Ήταν ιδιαίτερα καλό στην ανίχνευση των λεπτών μαγνητικών πεδίων των δορυφόρων του Δία, συμπεριλαμβανομένης της Καλλιστώς. Συλλέγοντας συνεχώς δεδομένα, οι επιστήμονες μπόρεσαν να κατανοήσουν πώς τα μαγνητικά πεδία του Δία και των δορυφόρων του μεταβάλλονται με την πάροδο του χρόνου λόγω διαφορετικών αλληλεπιδράσεων. Σε μια μελέτη του 2017, οι ερευνητές υπέδειξαν την ιονόσφαιρα ως την κύρια αιτία των μαγνητικών πεδίων της Καλλιστώς. «Διαπιστώνουμε ότι η επαγωγή εντός της ιονόσφαιρας της Καλλιστώς είναι υπεύθυνη για σημαντικό μέρος των παρατηρούμενων μαγνητικών πεδίων», έγραψαν οι συγγραφείς. «Η επαγωγή στην ιονόσφαιρα δημιουργεί επαγόμενα μαγνητικά πεδία παρόμοια με αυτά που αναμένονται από έναν υπόγειο ωκεανό νερού». Νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στο AGU Advances, βασισμένη σε δεδομένα του Galileo, ενισχύει την ιδέα ότι η Καλλιστώ διαθέτει έναν υπόγειο ωκεανό, ο οποίος είναι υπεύθυνος για το μαγνητικό πεδίο του δορυφόρου, αντί για την ιονόσφαιρα.

Η SpaceX προγραμματίζει την εκτόξευση του Starship Flight 8 τη Δευτέρα, 3 Μαρτίου 2025, μετά την έγκριση που έλαβε από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Αεροπορίας των ΗΠΑ (FAA). Η εκτόξευση θα πραγματοποιηθεί από τις εγκαταστάσεις της SpaceX στο Boca Chica του Τέξας. Αυτή η αποστολή έρχεται μετά την αποτυχία του Starship Flight 7 στις 16 Ιανουαρίου 2025, όταν το σκάφος διαλύθηκε λίγα λεπτά μετά την εκτόξευση, διασκορπίζοντας συντρίμμια πάνω από την Καραϊβική. Η αποτυχία αυτή προκάλεσε καθυστερήσεις σε εμπορικές πτήσεις και ανησυχίες σχετικά με την ασφάλεια. Η FAA, παρά την ανοιχτή έρευνα για το προηγούμενο συμβάν, έδωσε το πράσινο φως για την επόμενη δοκιμαστική πτήση, αφού η SpaceX ολοκλήρωσε την απαιτούμενη ανασκόπηση ασφαλείας. Η αποστολή περιλαμβάνει την επιστροφή του ενισχυτή Super Heavy στον χώρο εκτόξευσης για μια προσπάθεια ανάκτησης μέσω του πύργου εκτόξευσης, ενώ το ανώτερο στάδιο του Starship θα επιχειρήσει προσθαλάσσωση στον Ινδικό Ωκεανό, δυτικά της Αυστραλίας. Η SpaceX έχει προβεί σε αρκετές τροποποιήσεις στο σύστημα καυσίμων του πυραύλου, που θεωρήθηκε υπεύθυνο για την προηγούμενη αποτυχία. Επιπλέον, έχουν γίνει βελτιώσεις στα πτερύγια του Starship για καλύτερη αντοχή στη θερμότητα κατά την επανείσοδο. Η εκτόξευση του Starship Flight 8 αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί κρίσιμο βήμα για τη SpaceX στην ανάπτυξη του πλήρως επαναχρησιμοποιούμενου πυραυλικού συστήματος, με στόχο μελλοντικές αποστολές στη Σελήνη και τον Άρη.

Η εξερεύνηση του Άρη αποτελεί κεντρικό στόχο για διαστημικές υπηρεσίες παγκοσμίως, με σκοπό την κατανόηση της γεωλογίας, του κλίματος και της πιθανής ύπαρξης ζωής στον Κόκκινο Πλανήτη. Πρόσφατα, μια νέα μελέτη προτείνει ότι η Νήσος Deception στην Ανταρκτική αποτελεί εξαιρετικό ανάλογο περιβάλλον για την προσομοίωση των συνθηκών του Άρη. Η μελέτη, με επικεφαλής τη María Angélica Leal Leal, εντοπίζει 30 τοποθεσίες στο νησί που παρουσιάζουν σημαντικές ομοιότητες με περιοχές του Άρη. Detail map of Deception Island, the here proposed analogue. Data source: Quantarctica v3 (Matsuoka et al., Reference Matsuoka, Skoglund and Roth2018) Η Νήσος Deception είναι ένα ενεργό ηφαιστειακό νησί στον αρχιπέλαγος των Νότιων Σέτλαντ, κοντά στη χερσόνησο της Ανταρκτικής. Η μοναδική της γεωλογία, οι ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες και η παρουσία μικροβιακών στρωμάτων που επιβιώνουν σε σκληρές συνθήκες την καθιστούν ιδανικό πεδίο για μελέτες που αφορούν την εξερεύνηση του Άρη. Επιπλέον, η ύπαρξη περικλωρικών ενώσεων, γλασιοηφαιστειακών διεργασιών και μόνιμου παγετού προσφέρει ένα φυσικό εργαστήριο για την κατανόηση του πώς η ζωή μπορεί να προσαρμοστεί σε ακραία περιβάλλοντα, όπως αυτά του Άρη. Η μελέτη κατατάσσει τις τοποθεσίες του νησιού σε τέσσερις κατηγορίες: γεωλογική ομοιότητα με περιοχές του Άρη, περιβαλλοντικές συνθήκες παρόμοιες με αυτές του Άρη, βιολογικό ενδιαφέρον λόγω ύπαρξης εξτρεμόφιλων οργανισμών και εφαρμογές μηχανικής για δοκιμές εξοπλισμού σε περιβάλλοντα παρόμοια με του Άρη. Αυτές οι ομοιότητες καθιστούν τη Νήσο Deception πολύτιμο ανάλογο για την προετοιμασία μελλοντικών αποστολών στον Άρη, επιτρέποντας τη δοκιμή τεχνολογιών και την ανάπτυξη μεθόδων εξερεύνησης σε συνθήκες που προσομοιώνουν τον Κόκκινο Πλανήτη. Παρόλο που η Νήσος Deception προσφέρει ένα εξαιρετικό πεδίο για τέτοιες μελέτες, οι ερευνητές τονίζουν την ανάγκη για περαιτέρω λεπτομερείς έρευνες σχετικά με τη γεωχημεία του νησιού, τους εξτρεμόφιλους οργανισμούς και τις προσομοιώσεις αποστολών, ώστε να επιβεβαιωθεί πλήρως η αξία του ως ανάλογο του Άρη για συγκεκριμένες περιοχές και χρονικές περιόδους. Η αξιοποίηση τέτοιων γήινων αναλόγων είναι κρίσιμη για την επιτυχή προετοιμασία και εκτέλεση μελλοντικών αποστολών στον Άρη, προσφέροντας πολύτιμες γνώσεις και εμπειρίες που θα συμβάλουν στην κατανόηση και εξερεύνηση του Κόκκινου Πλανήτη.

Οι μηχανικοί της NASA στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι ολοκλήρωσαν τη συναρμολόγηση των ισχυρών στερεών πυραυλοκινητήρων που θα υποστηρίξουν την αποστολή Artemis II. Η διαδικασία ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου 2024 και ολοκληρώθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2025, σηματοδοτώντας ένα σημαντικό ορόσημο στην προετοιμασία για την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στη Σελήνη από την εποχή του Apollo. Artemis II boosters. NASA/Kim Shiflett Οι μηχανικοί της NASA στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι ολοκλήρωσαν τη συναρμολόγηση των ισχυρών στερεών πυραυλοκινητήρων που θα υποστηρίξουν την αποστολή Artemis II. Η διαδικασία ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου 2024 και ολοκληρώθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2025, σηματοδοτώντας ένα σημαντικό ορόσημο στην προετοιμασία για την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στη Σελήνη από την εποχή του Apollo. Οι ενισχυτές συναρμολογήθηκαν στον Κινητό Εκτοξευτήρα 1, μια κατασκευή ύψους περίπου 116 μέτρων, που λειτουργεί τόσο ως βάση συναρμολόγησης για το Space Launch System (SLS) όσο και ως πλατφόρμα εκτόξευσης για την αποστολή προς τη Σελήνη. Όταν ενεργοποιηθούν, οι δίδυμοι αυτοί ενισχυτές θα παράγουν εκατομμύρια λίβρες ώσης, συνεργαζόμενοι με το κεντρικό στάδιο του SLS για να προωθήσουν το διαστημόπλοιο Orion και το τετραμελές πλήρωμά του προς τη Σελήνη. Η αποστολή Artemis II θα είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι θα ταξιδέψουν πέρα από τη χαμηλή τροχιά της Γης από το 1972. Το πλήρωμα θα πραγματοποιήσει μια πτήση γύρω από τη Σελήνη με το διαστημόπλοιο Orion, δοκιμάζοντας κρίσιμα συστήματα και διαδικασίες πριν από μελλοντικές αποστολές που θα επιχειρήσουν προσεληνώσεις. Η επιτυχής ολοκλήρωση της συναρμολόγησης των ενισχυτών καταδεικνύει την εξειδίκευση των μηχανικών της NASA. Κάθε τμήμα έπρεπε να ευθυγραμμιστεί και να ασφαλιστεί με απόλυτη ακρίβεια, καθώς οι ενισχυτές θα προωθήσουν το διαστημόπλοιο σε ταχύτητες που υπερβαίνουν τα 27.000 χιλιόμετρα ανά ώρα, επιτρέποντας την απελευθέρωσή του από τη βαρύτητα της Γης και το ταξίδι προς τη Σελήνη. Με αυτό το ορόσημο να έχει επιτευχθεί, η NASA συνεχίζει τις προετοιμασίες για την εκτόξευση, ελέγχοντας και δοκιμάζοντας προσεκτικά κάθε σύστημα για να διασφαλίσει την ασφάλεια του πληρώματος και την επιτυχία αυτής της φιλόδοξης αποστολής επιστροφής του ανθρώπου στο βαθύ διάστημα. Πηγή: [Artemis II Rocket Booster Stacking Complete](https://www.nasa.gov)

Οι αστρονόμοι έχουν αποκαλύψει λεπτομερώς την ατμόσφαιρα ενός μακρινού εξωπλανήτη, γνωστού ως Tylos ή WASP-121b, ο οποίος βρίσκεται περίπου 860 έτη φωτός μακριά από τη Γη στον αστερισμό της Πρύμνης. Αυτός ο "υπερ-καυτός Δίας" παρουσιάζει εξαιρετικά γρήγορους ανέμους και πολύπλοκα καιρικά φαινόμενα, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Nature. Χρησιμοποιώντας το όργανο ESPRESSO στο Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (VLT) του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου (ESO), οι ερευνητές δημιούργησαν έναν τρισδιάστατο χάρτη της ατμόσφαιρας του Tylos. Ανακάλυψαν έναν ισχυρό αεριωθούμενο ρεύμα νατρίου που διατρέχει τον ισημερινό του πλανήτη με ταχύτητα περίπου 72.000 χιλιομέτρων ανά ώρα, ενώ σε χαμηλότερα στρώματα παρατηρούνται πιο αργοί άνεμοι τιτανίου και σιδήρου. Αυτή η δομή της ατμόσφαιρας είναι μοναδική και δεν έχει παρατηρηθεί σε κανέναν άλλο πλανήτη μέχρι σήμερα. Ο Tylos είναι ένας αέριος γίγαντας που περιφέρεται πολύ κοντά στο άστρο του, ολοκληρώνοντας μια πλήρη τροχιά σε μόλις 1,27 ημέρες. Λόγω αυτής της εγγύτητας, η μία πλευρά του πλανήτη είναι συνεχώς στραμμένη προς το άστρο, με θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 2.000°C, ενώ η άλλη πλευρά παραμένει σε διαρκές σκοτάδι, με θερμοκρασίες περίπου 1.000°C χαμηλότερες. Η μετάβαση μεταξύ αυτών των δύο περιοχών δημιουργεί μια ζώνη λυκόφωτος. Η επικεφαλής της μελέτης, Julia Victoria Seidel από το ESO, δήλωσε: "Η ατμόσφαιρα αυτού του πλανήτη συμπεριφέρεται με τρόπους που αμφισβητούν την κατανόησή μας για το πώς λειτουργεί ο καιρός — όχι μόνο στη Γη, αλλά σε όλους τους πλανήτες. Είναι σαν κάτι βγαλμένο από την επιστημονική φαντασία." Αυτές οι ανακαλύψεις προσφέρουν νέες γνώσεις για τη χημική σύσταση και τη δυναμική των ατμοσφαιρών σε μακρινούς πλανήτες, αναδεικνύοντας τις εξελισσόμενες δυνατότητες της αστρονομικής έρευνας.

Στις 26 Φεβρουαρίου 2025, δύο σημαντικές αποστολές ξεκινούν με στόχο την αναζήτηση και μελέτη του νερού στη Σελήνη. Η πρώτη είναι η αποστολή της Intuitive Machines με το σεληνιακό προσεδαφιστήρα Nova-C, ονόματι "Αθηνά", και η δεύτερη είναι ο δορυφόρος Lunar Trailblazer του JPL της NASA. Αυτές οι αποστολές θα διανύσουν περίπου μία εβδομάδα για να φτάσουν στη Σελήνη, με σκοπό να κατανοήσουν καλύτερα την παρουσία του παγωμένου νερού στην επιφάνεια και το υπέδαφος του φεγγαριού. Intuitive Machines’ IM-2 Athena lander. Image: Intuitive Machines Ο Lunar Trailblazer θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη, χαρτογραφώντας την ποσότητα και την κατανομή του παγωμένου νερού στην επιφάνειά της. Παράλληλα, η "Αθηνά" θα προσεδαφιστεί στην περιοχή Mons Mouton, περίπου 160 χιλιόμετρα από τον νότιο πόλο της Σελήνης. Κατά τη διάρκεια της δεκαήμερης αποστολής της, η "Αθηνά" θα αναπτύξει δύο όργανα που επικεντρώνονται στην αναζήτηση νερού στο σεληνιακό έδαφος: το PRIME-1 και το PLWS. **PRIME-1**: Το Polar Resource Ice Mining Experiment της NASA περιλαμβάνει δύο όργανα: - **TRIDENT**: Ένα τρυπάνι από την Honeybee Robotics που θα διατρήσει την επιφάνεια της Σελήνης σε βάθος έως ενός μέτρου, σε βήματα των 10 εκατοστών. - **MSolo**: Ένας φασματογράφος μάζας από τη NASA που θα αναλύσει το έδαφος και τα αέρια που απελευθερώνονται κατά τη διάρκεια της διάτρησης, παρέχοντας πληροφορίες για το υπέδαφος της Σελήνης και πιθανή μόλυνση από τον προσεδαφιστήρα Nova-C. Δεδομένου ότι η σύσταση του υπεδάφους είναι άγνωστη, το τρυπάνι έχει σχεδιαστεί για να αντιμετωπίζει διάφορα υλικά, προσαρμόζοντας τη λειτουργία του ανάλογα με τη σκληρότητα του εδάφους. **PLWS**: Το Puli Lunar Water Snooper από την ουγγρική εταιρεία Puli Space Technologies είναι ένα όργανο 400 γραμμαρίων που θα προσπαθήσει να εντοπίσει και να μετρήσει τη συγκέντρωση νερού στο σεληνιακό έδαφος, τόσο κοντά στο σημείο προσεδάφισης όσο και σε έναν μόνιμα σκιασμένο κρατήρα. Η ακριβής συγκέντρωση νερού στο σεληνιακό έδαφος παραμένει άγνωστη, αλλά προηγούμενες αποστολές, όπως η SOFIA της NASA το 2020 και η Chang'e-5 της Κίνας, έχουν επιβεβαιώσει την παρουσία νερού, υποδεικνύοντας ότι είναι άνισα κατανεμημένο. Ο εντοπισμός μεγάλων αποθεμάτων είναι κρίσιμος για μελλοντικές εφαρμογές. Παρόλο που η αποστολή VIPER της NASA ακυρώθηκε τον Ιούλιο λόγω υπερβάσεων κόστους και καθυστερήσεων, η υπηρεσία συνεχίζει να υποστηρίζει ιδιωτικές προσπάθειες μέσω διαφόρων προγραμμάτων. Ο εμπορικός τομέας δείχνει αυξημένο ενδιαφέρον για την εκμετάλλευση του σεληνιακού νερού, με πολλές εταιρείες να ανακοινώνουν σχέδια για αξιοποίηση αυτού του πόρου στο άμεσο μέλλον.

Αν ποτέ αναρωτηθήκατε πώς θα μπορούσαμε να στείλουμε ένα μήνυμα στους εξωγήινους, ίσως η απάντηση κρύβεται σε έναν αριθμό. Όχι, δεν μιλάμε για τον αριθμό του κινητού σας ή τον κωδικό του Wi-Fi σας, αλλά για κάτι πιο... κοσμικό. Οι επιστήμονες προτείνουν ότι η συχνότητα 1420 MHz, γνωστή και ως η «γραμμή του υδρογόνου», θα μπορούσε να είναι το κλειδί για να επικοινωνήσουμε με πιθανούς εξωγήινους πολιτισμούς. Ας δούμε γιατί αυτός ο αριθμός έχει γίνει ο «διεθνής κωδικός» του διαστήματος και πώς συνδέεται με την ελληνική μας περιέργεια για το σύμπαν. Η Μαγική Συχνότητα του Υδρογόνου Στο διάστημα, το υδρογόνο είναι ο βασιλιάς. Είναι το πιο διαδεδομένο στοιχείο στο σύμπαν, και όταν τα άτομά του αλλάζουν κατάσταση ενέργειας, εκπέμπουν ένα σήμα ακριβώς στα 1420 MHz. Αυτή η συχνότητα είναι σαν το «γεια σου» της φύσης, ένα σήμα που κάθε εξωγήινος με βασικές γνώσεις φυσικής θα μπορούσε να αναγνωρίσει. Οι Έλληνες αστρονόμοι και ερευνητές, με την πλούσια κληρονομιά μας στη φιλοσοφία και την επιστήμη – από τον Αρίσταρχο που μέτρησε την απόσταση της Σελήνης μέχρι τον Πτολεμαίο – σίγουρα θα εκτιμούσαν αυτή την κομψή ιδέα. Γιατί 1420 MHz; Φανταστείτε το σαν έναν ραδιοφωνικό σταθμό που παίζει μόνο έναν ήχο: τον ήχο του σύμπαντος. Αυτή η συχνότητα είναι ξεχωριστή γιατί διαπερνά τα διαστρικά σύννεφα σκόνης και αερίων καλύτερα από άλλες. Επιπλέον, είναι ένα σημείο που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι κάθε προηγμένη κοινωνία θα παρακολουθεί, αν ψάχνει για σημάδια ζωής. Είναι σαν να βάζεις μια διαφήμιση στην πλατεία Συντάγματος – αν θέλεις να σε βρουν, πας εκεί που όλοι κοιτάζουν! Η Ελληνική Σύνδεση Η Ελλάδα, με την ιστορία της στην εξερεύνηση του ουρανού, έχει κάθε λόγο να ενθουσιαστεί με αυτή την ιδέα. Από την αρχαιότητα, οι πρόγονοί μας κοιτούσαν τα άστρα και έθεταν ερωτήματα για τη θέση μας στο σύμπαν. Σήμερα, με τη συμμετοχή Ελλήνων επιστημόνων σε διεθνή προγράμματα όπως το SETI (Αναζήτηση Εξωγήινης Νοημοσύνης), συνεχίζουμε αυτή την παράδοση. Ίσως μια μέρα, ένα σήμα στα 1420 MHz να φτάσει από τη Γη – ή ακόμα καλύτερα, να λάβουμε μια «κλήση» από κάποιον εκεί έξω. Τι Κάνουμε Τώρα; Οι αστρονόμοι σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν ήδη αυτή τη συχνότητα για να σαρώσουν τον ουρανό. Μεγάλα τηλεσκόπια, όπως το Αρεσίμπο (πριν καταρρεύσει) και το πιο σύγχρονο FAST στην Κίνα, έχουν στρέψει τις κεραίες τους προς τα 1420 MHz, ελπίζοντας να πιάσουν κάτι περισσότερο από κοσμικό θόρυβο. Στην Ελλάδα, φανταστείτε αν το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών έφτιαχνε το δικό του πρόγραμμα αναζήτησης – θα μπορούσαμε να γίνουμε οι πρώτοι που θα πούμε «Καλημέρα» σε έναν εξωγήινο γείτονα! Ένα Κοσμικό Πείραμα Αν λοιπόν αποφασίσουμε να «καλέσουμε» εξωγήινους, τα 1420 MHz είναι η καλύτερη μας επιλογή. Είναι ένα σήμα απλό, παγκόσμιο και γεμάτο ελπίδα. Και ποιος ξέρει; Ίσως κάπου εκεί έξω, ένας εξωγήινος αστρονόμος να περιμένει να ακούσει τον χαιρετισμό μας. Μέχρι τότε, ας συνεχίσουμε να κοιτάμε τα άστρα – όπως έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες – και να ονειρευόμαστε τις απαντήσεις που μας περιμένουν στο απέραντο διάστημα.

Η Karman+, μια νεοφυής εταιρεία με έδρα το Κολοράντο που ειδικεύεται στην εξόρυξη αστεροειδών, συγκέντρωσε $20 εκατομμύρια σε αρχική χρηματοδότηση για την ανάπτυξη της πρώτης της αποστολής επίδειξης, με την ονομασία "High Frontier", η οποία προγραμματίζεται να εκτοξευθεί τον Φεβρουάριο του 2027. Karman+ cofounders Daynan Crull and Teun van den Dries. Image: Karman+ Η χρηματοδότηση αυτή ηγήθηκε από την Plural με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο και την Hummingbird με έδρα το Βέλγιο, με επιπρόσθετη συμμετοχή από την HCVC, τον Kevin Mahaffey και τον συνιδρυτή και διευθύνοντα σύμβουλο της Karman+, Teun van den Dries. Η Ευκαιρία: Πολλές κρατικές διαστημικές υπηρεσίες έχουν πραγματοποιήσει πρόσφατα αποστολές σε αστεροειδείς, αλλά με υψηλό κόστος. - Η αποστολή Hayabusa-2 της JAXA, που επέστρεψε δείγματα από τον αστεροειδή Ryugu το 2020, κόστισε περίπου $250 εκατομμύρια. - Η αποστολή OSIRIS-REx της NASA, που επέστρεψε δείγματα από τον αστεροειδή Bennu το 2023, κόστισε περίπου $1,16 δισεκατομμύρια. Η Karman+ πιστεύει ότι μπορεί να επιτύχει παρόμοια αποτελέσματα με σημαντικά χαμηλότερο κόστος. "Αναθεωρήσαμε τη λίστα των υλικών για την [Hayabusa-2] και αφαιρέσαμε ό,τι θεωρήσαμε περιττό," δήλωσε ο van den Dries στο Payload. "Ο αρχικός μας προϋπολογισμός ήταν $25 εκατομμύρια. Το μειώσαμε στα $20 εκατομμύρια και, πέρυσι, αποφασίσαμε να το μειώσουμε στα $10 εκατομμύρια. Η πρώτη μας αποστολή θα είναι λίγο πιο ακριβή, αλλά αυτή ήταν η πορεία μείωσης του κόστους." Η εταιρεία κατάφερε να επιτύχει αυτές τις μειώσεις κόστους κατασκευάζοντας εσωτερικά τα ακριβά εξαρτήματα και αναθέτοντας τα υπόλοιπα σε εξωτερικούς συνεργάτες. Η Karman+ εκτιμά ότι ανέπτυξε περίπου το 80% του διαστημικού της σκάφους εσωτερικά. Μαθήματα που Αποκομίστηκαν: Η Karman+ επωφελήθηκε επίσης από τα μαθήματα προηγούμενων αποστολών συλλογής δειγμάτων από αστεροειδείς, προσλαμβάνοντας μέλη της αρχικής ομάδας του OSIRIS-REx και δίνοντάς τους την ελευθερία να καινοτομήσουν. "Καταφέραμε να βρούμε και να φέρουμε μερικά από τα βασικά άτομα που εργάστηκαν στην τεχνολογία που έκανε το OSIRIS-REx εφικτό. Αν προσεγγίσεις το θέμα διαφορετικά—όχι με τον τρόπο της Lockheed—μπορείς πραγματικά να το κάνεις 10 ή 100 φορές πιο γρήγορα και φθηνότερα και να έχεις πολύ καλύτερο αποτέλεσμα," δήλωσε ο van den Dries. Το Μοντέλο: Η πρώτη αποστολή της εταιρείας το 2027 θα εκτοξευθεί με το πρόγραμμα Transporter-19 της SpaceX σε χαμηλή τροχιά γύρω από τη Γη (LEO) πριν κατευθυνθεί προς έναν κοντινό στη Γη αστεροειδή. Η αποστολή "High Frontier" θα επιδιώξει να επιδείξει την ικανότητα της εταιρείας να πετά στο διάστημα, να συναντά έναν αστεροειδή και να εξορύσσει περίπου 1 κιλό υλικού. Το αρχικό επιχειρηματικό μοντέλο της εταιρείας βασίζεται στην ικανότητά της να επεξεργάζεται υλικό στο διάστημα και να χρησιμοποιεί το παραγόμενο καύσιμο για τον ανεφοδιασμό διαστημικών σκαφών σε τροχιά. Η Karman+ έχει δοκιμάσει αυτή την ικανότητα στο εργαστήριο, αλλά κατά τη διάρκεια της δεύτερης αποστολής της—που επίσης αναμένεται να πραγματοποιηθεί το 2027—η εταιρεία ελπίζει να εφαρμόσει αυτή την ικανότητα ανεφοδιασμού για πληρωμένους πελάτες. "Ο ανεφοδιασμός είναι ακόμα ένα άλυτο παζλ... αλλά η ιδέα της επέκτασης της ζωής των περιουσιακών στοιχείων, ειδικά σε γεωστατική τροχιά (GEO), είναι κάτι που έχει δει τεράστια ζήτηση, οπότε έχουμε διάφορους πελάτες σε αυτή την κατηγορία," δήλωσε ο van den Dries. Τι Ακολουθεί: Η εταιρεία σκοπεύει να εκτοξεύσει τέσσερα ακόμη διαστημικά σκάφη το 2028 και οκτώ το επόμενο έτος, με τελικό στόχο να προσφέρει ευρείες δυνατότητες αξιοποίησης πόρων από αστεροειδείς για την υποστήριξη υπηρεσιών στο διάστημα, κατασκευής, έρευνας και ανάπτυξης, καθώς και την πιθανή πώληση διαστημικών πόρων πίσω στη Γη. "Υπάρχει μια αρχική αγορά που πιστεύουμε ότι θα απαιτήσει τουλάχιστον δεκάδες από αυτά τα διαστημικά σκάφη να εργάζονται ταυτόχρονα. Αν μπορούμε να ανεφοδιάζουμε τους πελάτες μας, μπορούμε επίσης να ανεφοδιάζουμε τους εαυτούς μας, και αυτό επιτρέπει την επαναχρησιμοποίηση σε τροχιά.